Podwórko? Nędza i rozpacz



Spacerując po olsztyńskich podwórkach, zapomnianych, zaniedbanych, smutnych i szarych, aż chciałoby się zanucić: „chodź, pomaluj mój świat; na żółto i na niebiesko, niech na niebie stanie tęcza malowana twoją kredką… ”.
Oj, przydałyby się tu kolory, bo są tylko szare ściany, z których odpada tynk i mniej lub bardziej ambitne grafitti. Do tego zakamarki, które strach odwiedzać wieczorem, bo miejsca te służą lokalnym pijaczkom. 

— O tutaj próbujemy zrobić nasz mały azyl zieleni — pani Janina z placu Konsulatu Polskiego wskazuje na ogrodzony cegłami mały kwietnik — Dbają o niego głównie starsi ludzie, bo młodym albo się nie chce, albo wolą dewastować.
Kilkanaście metrów dalej wchodzimy w kolejne podwórko. Ciemne, z pogiętym metalowy trzepakiem, bez zieleni. Znalazło się za to miejsce na dwa zaparkowane samochody.

— Kiedyś na naszym podwórku były drzewa, ale ktoś je wyciął. Kiedy pada deszcz tworzą się wielkie kałuże — opowiada jedna z lokatorek. — Dzieci bawią się w błocie, a ja nawet nie wyglądam przez okno. Bo przykro na to patrzeć.

Być może już wkrótce olsztyńskie podwórka mogą odzyskiwać dawny blask. Urzędnicy szykują się do wprowadzenia w życie Miejskiego Programu Rewitalizacji. Pokażmy im, jak jest potrzebny. Wybierzmy wspólnie najgorsze olsztyńskie podwórko. Zdjęcia przysyłajcie do nas na adres: poczta@naszolsztyniak.pl lub wrzucajcie na nasz profil facebookowy.