Donos w imieniu czworonożnych ofiar dwunożnych zwyrodnialców

Inspektorki mają coraz więcej zgłoszeń. Ludzie dzwonią i informują, że ich sąsiedzi źle traktują zwierzęta. Czasem w gospodarstwie pies siedzi przy budzie w pełnym słońcu. Ma wokół klepisko i nic więcej. I właściciel uważa, że z pupilem nic się nie dzieje.
— Porusza każda mnie sprawa i zapada w pamięć. Zawsze nadchodząca jesień budzi we mnie przerażenie, bo wtedy dopiero się zaczyna — opowiada Teresa Abramska, prezes Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Olsztynie. — Ludzie zapominają, że zwierzęta czują, cierpią, mają nieocieplone budy lub nie mają ich wcale. I kiedy przyjeżdżam na interwencję widzę, jak właściciele traktują je bez szacunku mówiąc lekceważąco: przecież to tylko pies.
Tak stało się z tęskniącymi teraz za kontaktem z ludźmi Barrym i Tigerem. Przez wiele lat pilnowały parkingu na jednym z olsztyńskich osiedli. Kiedy psy zestarzały się, mieszkańcy postanowili oddać je do schroniska. Są w bardzo złym stanie psychicznym i fizycznym.
— To bulwersujące. Całe życie pracowały, pilnowały na parkingu. Kiedy przestały być potrzebne ludzie potraktowali je jak stary, zużyty mebel, śmieć i wyrzucili — dodaje Abramska.
Zdarza się, że TOZ zabiera psy w czasie interwencji, a potem sprawa toczy się w sądzie. To najczęściej psiaki z nielegalnych hodowli. Zwierzęta żyją w koszmarnych warunkach, karmione są resztkami. Suki w hodowlach są eksploatowane do granic ich wytrzymałości, z chęci zysku.
A brak szacunku do zwierząt przechodzi z pokolenia na pokolenie.
— W naszej historii mieliśmy 80-letnią kobietę, która żywcem zakopała szczeniaki. Była zdziwiona co od niej chcę i jak mogę ją denerwować?! Przecież ona jest chora na serce i zaraz z mojego powodu będzie musiała wzywać pogotowie! Wyobraża pani sobie? Odpowiedziałam jej, że za chwilę my wezwiemy policję — dodaje.
O okrucieństwach słyszy się co krok. To pies Bary zakopany żywcem, psy przywiązywane w lesie i zostawiane na śmierć.
— Jak można zadawać zwierzętom cierpienie, kiedy ono czuje tak samo jak my. Odczuwa ból, cierpienie. To niewyobrażalne bestialstwo — ocenia.
Co kieruje młodzieżą, która urywa głowę łabędziowi? Dziewczynie wrzucającej ślepe jeszcze kocięta do rzeki? Nie da się tego wytłumaczyć.
— Pocieszam się jednak, że zwyrodnialcy są w mniejszości, a przybywa miłośników zwierząt — dodaje.