Zwierzenia wiejskiego instruktora muzyki z Kolna

— Taka nieduża miejscowość jak Kolno dzięki tobie zaistniała w Polsce i nie tylko. Jesteś kompozytorem muzyki do wielu przebojów. A jak trafiłeś do Kolna?

— Przyjechałem w 1988 roku z Kutna. Skończyłem szkołę muzyczną II stopnia w Olsztynie w klasie wiolonczeli i wpadłem na pomysł, żeby utrzymywać się z muzyki. Dyrektorem domu kultury w Konie był wówczas Robert Jeleński. W Biskupcu istniał wówczas kabaret Żądło, który był już dosyć znany. Jeleński wpadł na pomysł, żeby i w Kolnie założyć taki kabaret, nie tyle konkurencyjny co partnerski. Znalazł sojusznika w postaci Waldemara Czubiela, tekściarza, którego zatrudnił u siebie i tak w Kolnie powstał dorosły kabaret Agrafka, dla którego zacząłem pisać muzykę. Potem doszedł tekściarz Krzysztof Bujnowski z Bartoszyc. A skąd ta nazwa Agrafka? Ano był we wsi taki chłopak o pseudonimie Agraf. Wydawało nam się to trafne, przecież chcemy kłuć satyrą.

— Jakie tematy poruszała w swoich programach Agrafka?

— Wiejskie, podobnie jak Żądło: braki w sklepach, pokpiwanie z sołtysa i tak dalej. Okazało się, że był to strzał w dziesiątkę.

— Ta „dziesiątka” zaowocowała licznymi nagrodami?

— W debiucie zdobyliśmy wyróżnienia na festiwalu kabaretowym w Chełmie, potem byliśmy dwukrotnymi laureatami kabaretonów w Sieradzu. To był mocny skład. Obok występów na konkursach, obsługiwaliśmy także wydarzenia o charakterze lokalnym.

— Równie wiele sukcesów odniosła Agrafcia?

— To młodszy zespół, też o zacięciu kabaretowym, tylko z tekstami, które były dla wieku dziecięcego. W 1990 roku zdobyliśmy Złotą Rybkę na Wojewódzkim Festiwalu Szkolnych Zespołów Teatralnych w Biskupcu. W 2015 roku zdobyliśmy wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki „Supermikrofon Radia Jard”, z udziałem 300 uczestników między innymi z zagranicy. Byliśmy na Ukrainie, zaprosiła nas do programu telewizja Kijów, trzy razy byliśmy na festiwalu w Czechach. Wspomagała nas Fundacja Kultury Wsi. Dzięki temu mogliśmy sobie pozwolić na wyjazdy..

— Równolegle powstawały inne zespoły. Też zdobywały nagrody?

— Utworzyłem, z inicjatywy ówczesnego dyrektora domu kultury w Kolnie Krzysztofa Rojewskiego zespoły wokalne My i Wiolinki. W 2003 roku zespół My zajął w swoje grupie wiekowej na Ogólnopolskim Dziecięco-Młodzieżowym Festiwalu Piosenki Dziecięcej w Rypinie pierwsze miejsce, Wiolinki trzecie.

— Odnotowałeś również spektakularny sukces z Żądłem?

— W 1993 roku zdobyliśmy Grand Prix na Biesiadach Humoru i Satyry w Lidzbarku Warmińskim za piosenkę „Polskie dziady” z moją muzyką, w wykonaniu Gwidona Mikuły. Myślałem, że nic nie dostaniemy i przed ogłoszeniem werdyktu wyjechałem sobie do domu, a tu Gwidon do mnie dzwoni: Wracaj! To było przeżycie!

— Jesteś także autorem muzyki do piosenki o Kolnie?

— W 2006 roku odbyła się w Zespole Szkół z okazji uchwalenia rocznicy Konstytucji 3 maja premiera piosenki „Pod kolnieńskim niebem"”ze słowami Edmunda Natońskiego, byłego dyrektora szkoły. Dodam, że ten Edmund jest autorem słów do muzyki mojego autorstwa „Żołyńskie tango”, bo z Żołyni na Podkarpaciu pochodzi.

— Czyli sukces goni sukces?

— Tak, ale poparty ciężką pracą. Największą bolączką jest duża rotacja w takich zespołach, bo dzieciaki dorastają i później ani im w głowie bawić się w kabaret czy śpiewać w zespole wokalnym. No i trzeba pomyśleć o miejscu pracy. Niektórzy wyjechali za granicę.

— Jestem u ciebie w domu na próbie dziewcząt z podstawówki. Przygotowujecie, jakiś nowy program wokalny?

— Chcę, żeby się dziewczyny wciągnęły, żeby poczuły smak pierwszego występu na scenie. Czasem jestem tym wszystkim zmęczony, zdrowie już nie te. Ale ich sukcesy są moimi sukcesami.
Władysław Katarzyński